Boetenproat
Hemelvaart Teutoburgerwald - tweede dag, Bad Rothenfelde
De dag begon met een strálende zon en de tenten waren al zo goed als droog toen we er uit kropen. De mannen zorgden voor thee en koffie bij het ontbijt dat we gezellig in een kringetje aten. Toen kort daarna ons boeltje gepakt was en het terrein gecontroleerd op achtergebleven spulletjes, vroegen we de buurtjes in een vw-busje om onze groepsfoto te maken. We waren immers nog fit en fris, een uitgelezen moment om ons als groep vast te laten leggen voor het thuisfront.
Hemelvaart Teutoburgerwald - eerste dag, Holte
Mee waren: De Jannen (Jan D. was weer een voortreffelijke hopman), Margreet S., Erna, Wim ( voortreffelijk assistent hopman), Janny, Tea S. (surprise), Marja (verslag dag 1), de Laura’s (Laura de R.: verslag dag 2) en Annemiek (verslag dag 3)
Invalveurloper
Dat moet kunnen, dacht ik toen Peter mij vroeg de wandeling Drentsche A te leiden, omdat hij zijn basketbalclub naar de finale moest schreeuwen. Ik ken dat gebied toch goed en er zijn vast wel andere veurlopers die mij in noodgevallen te hulp schieten, dacht ik. Ik had geen tijd om echt veur te lopen. Toen ik 2 dagen van tevoren het onduidelijke kaartje bestudeerde dat 5 rondjes aan elkaar verbond, werd ik al wat minder zeker. “Makkie”, zei Peter, “je gaat gewoon van de ene paal naar de andere, en dit is hier en dat is daar”. “Tuurlijk”, dacht ik.
De Bult
De Bult was het begin- en eindpunt van de dagvoorpasenwandeling. Het ligt in de buurt van Steenwijk, Wilhelminaoord en Frederiksoord. Niet meteen een plek om warme natuurgevoelens van te krijgen. Maar Jo beloofde 95% onverharde paden en 90% zon, zeer verleidelijk dus. Bovendien stuurde hij onderstaand citaat:
Heuptasjes en afritspijpen
Ook de wandelsport kent zo zijn hebbedingetjes. De afgelopen jaren zagen we het opklapbare 3-pootsstoeltje, de lurkzak en de stormparaplu zich langzaam uitbreiden. Aan die 3 zaken heb ik nooit meegedaan. Integendeel, ik heb zelfs in de ledenvergadering voorgesteld om de lurkzak te verbieden, maar dat is me niet gelukt. De afritspijpen zijn van voor de lurkzak, en eigenlijk ook niet zo bijzonder meer. Maar vroeger werden eerst de schoenen uitgedaan, en dan de pijpen eraf en in de rugzak. Bij de borrel hadden we het omgekeerde ritueel. Behalve rooie Thea: die liep altijd al met de pijpen op de schoenen. En sinds kort lijkt iedereen dat te doen. Zelfs Janny, hoewel ze het geen gezicht vindt. En dat is het ook zo. Ook de afritspijpen heb ik nog steeds weten te weerstaan. Een korte broek is ook zo aan getrokken en zit lekkerder.
Strippen en meeloopstop
Nee, niet strippen in de betekenis van ontbloten, hoewel het weer er wel naar was, maar in de zin van strippenkaarten in het openbaar vervoer. We namen met zijn achttienen de Q-liner naar Westlaren, de start van de wandeling naar Assen. Als je een OV-chipkaart had, reisde je gratis, want kennelijk deed dat ding het niet. Als je een strippenkaart had, was je tussen de 5 of 8 strippen kwijt. Het hing ervan af de hoeveelste je in de rij was: hoe verder je achterin de rij stond, hoe meer strippen het je kostte. Hetty ging verhaal halen, maar het moesten er echt 8 zijn, de rest had dus mazzel.
Niet het Wad- en wierdenpad
Als Boetenbain van ver, krijg ik vaak de vraag: kom jij nou helemaal uit Amersfoort? Ik kan dan geruststellend antwoorden: nee hoor, uit Annen! Handig toch zo’n zus met een B&B waar ik gebruik van kan maken als er geen gasten zijn. Vanuit het slaapkamerraam kijk ik uit op een kippenhok met daarachter een oprijzende bult: de es van Annen.
Ga Liever(en) naar Een
Volgens het programma zouden we starten Lieveren, maar bij de voorbereiding bleek Veurloper Peter dat niet voor elkaar te krijgen: te weinig mogelijkheden om het water over te steken. Het werd dus starten in Een met een rondje Norg. Voor mij, die de eerste 19 jaar van mijn leven in Norg heeft gewoond, was het een sentimental journey. Het weer was honderd keer beter dan tijdens de barre tocht van de vorige keer. Toch was het opvallend dat slechts 2 diehards (Jo en rooie Thea) ook nu van de partij waren. De anderen, toch trouwe meelopers, lieten het afweten. Hadden de schrik zeker nog in de benen, of waren bang voor weer zo’n natte tocht. Maar zoals gezegd viel het erg mee: een beetje miezerregen, een kortstondige bui, weinig wind en aan het eind zelfs een flauw zonnetje.