Er zijn van die dingen die je eenmaal in je leven wilt doen. Wadlopen bijvoorbeeld, dat is er zo eentje die al langere tijd op mijn lijstje staat. Laat dat nou net een extra activiteit zijn die vanwege dit jubileumjaar op het programma is opgenomen! En nee, niet zo'n enge overtocht waarbij je oversteekt naar een waddeneiland, maar een zwerftocht op het wad. Dat is te overzien. Geschikt voor iedereen vanaf 6 jaar. Dat trekt me over de streep. Dan durf ik wel. 

In totaal 11 Boetenbaintjes vertrekken van de parkeerplaats bij Kardinge naar het noordelijk gelegen Pieterburen. De weg ernaartoe is al mooi. Vlak voor Eenrum zien we een prachtig kerkje. Tenminste...dat denken we te zien. Als we verder rijden blijkt de kerk in werkelijkheid een kunstwerk te zijn, opgebouwd uit rechthoekige pilaren van baksteen. Je kunt dus eigenlijk dwars door de muren van de 'kerk' heen lopen!

In Pieterburen aangekomen beginnen we met koffie en appeltaart. Daarna gaan we gewapend met wadloopschoenen de auto's in en rijden we in een lange sliert auto's achter onze gids aan naar de dijk. 

Als we over de dijk zijn geklauterd krijgen we een uitleg van de gids. Voordat het echte Wadlopen kan beginnen moeten we wel even door een flinke laag slib banjeren. Hij adviseert om als een ballerina op de tenen te lopen. Dat wil zeggen: gewoon je tenen erin duwen, dan zak je vanzelf tot aan je knieën in de zwarte smurrie. En deze handeling herhalen totdat je zand onder je voeten krijgt. Dan heb je het wad bereikt. Starten maar!

Het gegil is niet van de lucht. Mijn evenwicht is zoek. Allemaal maaiende armen en benen om me heen. De spetters vliegen je om de oren. Mijn linkerbeen zit vast. Ik zoek steun, maar die is er niet. Ik zie mijn handen in het slib naar beneden zakken. Ze komen er pikzwart weer uit. Dan probeer ik toch maar de ballerina-techniek en zowaar als ik mijn tenen naar beneden duw, gaat mijn hak omhoog en krijg ik mijn been los. Zo gaat ie goed. Nou ja, zo gaat ie beter...

Eenmaal op de stevige zandgrond kan ik even rustig om me heen kijken. Ik bewonder de zwarte handschoenen van Annemiek. Wat slim! Helemaal niet aan gedacht. Net als bij het kerkje van Eenrum is de werkelijkheid ook hier niet wat het lijkt. Als Annemiek dichterbij komt, blijkt ook zij haar slib-momentje te hebben gehad...

Het Wad-wandelen gaat een stuk gemakkelijker, legt de gids uit. Je maakt een schaatsbeweging over de zandbodem. Dat loopt zalig. Het zeewater is gelukkig niet koud, maar lekker lauw van temperatuur. Onderweg zien we wadpieren, kokkels, en een ietwat agressieve Noordzeekrab. In de verte is een grijs vlekje te zien: een zeehond. We bereiken al snel de zandplaat. Daar draaien we om en beginnen aan de terugtocht. Mooie vergezichten met de geluiden van meeuwen op de achtergrond en de zilte zeelucht in je neus. Hier doen we het voor!

Gelukkig blijft het slib ons op de terugweg bespaard. Een aardige boer heeft in de sloot speciaal voor Wadlopers tegels geplaatst, zodat we iets stevigs onder de voeten hebben en het ergste vuil er af kunnen spoelen.

Het plan om na het Wadlopen nog een wandeling te maken komt spontaan te vervallen. In plaats daarvan kiezen we voor een uitgebreide nazit op het terras van restaurant "Het Waddengenot", een prima plek waar we in alle rust nagenieten van onze Waddenbeleving!

Erna