Veurloper Margreet beloofde ons gouden afvalbergen met de beklimming van de VAMberg. 15 BB-tjes wilden daarvoor hun bed wel uitkomen en stapten om kwart over tien uit de trein in Hoogeveen. Binnen 5 minuten zagen we twee ooievaarsnesten langs het spoor. Dat deed me denken aan Portugal, waar langs het spoor kilometers lang ooievaars zaten te broeden.

Binnen 10 minuten liepen we over een smal paadje langs het Oude Diep door het hoge gras. Een verrassend mooi natuurgebied en voor ons allemaal nieuw. Veel smalle paadjes, afwisselend door uitgestrekte velden en bossen en weilanden die geel waren van de boterbloemen. Voor het openhouden van de hekjes had HP deze keer Margreet S. als zijn lieftallige assistente. Het hoge gras bloeide mooi bruin/paarsig, de vogels kwinkeleerden en het was warmer dan verwacht. Puur genieten dus.

En ja, toen moesten we de berg beklimmen. Langs de buitenring werd druk gefietst, voor ons wandelaars was er een smal pad tussen de schapen door naar boven. Het deed Erna denken aan Engeland of Ierland en Manon had associaties met Frankrijk. In ieder geval onnederlands. Op het bord stond dat de berg 4800 cm hoog was. In eerste instantie denk je ‘poeh, wat hoog!’ Een seconde later denk je ‘ach, dat is maar 48 meter’. Toch hadden de fietser er moeite mee. Een jochie kwam met zijn vader over de keien naar boven. Hij raakte achter, totdat ie de goede versnelling te pakken had en als een speer langs pa vloog. Of wellicht liet pa hem winnen.

We daalden af tussen heel veel schapen, die heel veel stront geproduceerd hadden, en allemaal een andere mekker lieten horen. Van hoog tot laag, van schor tot helder. En natuurlijk was er 1 zwart schaap en 2 bonte. Via alweer smalle, kronkelende bospaadjes en een oversteek via stapstenen bereikten we na 15 kilometer Wijster en de koffie. Toen we er bijna waren, ging het kort en hard regenen. De wadlopers werden er niet heet of koud van. Na hun barre tocht door de zuigende modder en blubber was al het andere een makkie, waar je niet over zeurde. Toch gaan ze nooit meer wadlopen. Ik vond dat die bui wel even had kunnen wachten. De koffie was lekker en werd geserveerd zonder koekje maar met een slokje, dat helaas geen alcohol was, maar een zoet hibiscussiroopje. Bij de thee kreeg je wel een stukje cake, maar geen slokje.

Als toetje had Margreet het Terhosterzand bewaard. Met zijn vele jeneverbessen en zandverstuivingen bijna net zo mooi als het Mantingerzand. Die laatste is wat kleinschaliger en intiemer en sprookjesachtiger. Maar toch was het hier ook prachtig. Bij de zwemplas deden we nieuwe energie op in het zonnetje en dachten dat het een mooie picknickplek was. Volgend jaar dan maar. Ook in Beilen wist Margreet ons over smalle paadjes en weinig woonwijk, naar het centrum te leiden. Het was ondertussen 5 uur en velen vonden het wel mooi geweest en liepen door naar het station. Met 6 hadden we de nazit en bedankten Margreet uitbundig voor deze verrassend nieuwe en mooie wandeling. Wat ons betreft komt ie in de top 10.

Mariette