Eigenlijk is het de goden verzoeken om de traditionele junipicknick te verschuiven naar half september. Eind juni was het prachtig weer met een hete wandeling op Borkum. Niet te overtreffen zou je denken en een prima picknickavond. Maar ja, die zat niet in de planning. 11 september was de enige mooie, zonnige dag van de week. De (weer)goden waren ons, zoals gebruikelijk, dus heel goed gezind. We hoefden niet in de schuur, maar zaten lekker buiten.

Niet alleen de picknick was anders, maar de hele invulling van de dag. We gingen ’s avonds vleermuizen kijken en dus begon de wandeling pas om 13.30 uur. Een klein ommetje dus, in de achtertuin van veurloper Peter. Zonder kaart gingen we op pad. Immers, Peter kent zijn achtertuin als zijn broekzak. Toch stuitten we onverhoopt op een diepe sloot en moesten terug. Maar dat was ook het enige ‘foutje’.

Wisten jullie trouwens dat Peter toch een echte man is? Als enige veurloper heeft hij geen GPS en zet hij de routes nog steeds uit op de kaart met zo’n kaartmeetwieltje en veurlopen doet hij alleen tijdens de wandeling, niet van tevoren. Volgens de Volkskrant van zaterdag ben je dan eigenlijk een holbewoner, want ouderwets en bezeten, een freak en een kaartleesgek. Maar omdat zo’n wieltje ook doorzettingsvermogen en creativiteit vraagt ben je toch een echte man. Gelukkig maar.

Het is mooi zo’n rondje Muntendam, met verrassend veel onverharde paden, een mooi kleinschalig landschap en zeer afwisselend. Van een aangelegd populierenbos, via de oude Tolweg over de wiebelbrug in de Heemtuin, het hoogholtje over de Oude Verlaat en een fietspad dwars over een caféterras terug naar de Tussenklappen. Vlak voor het einde had Peter nog een verrassing: een onafzienbare rij trikes kwam met veel getoeter en herrie voorbij en gaf ons niet de kans over te steken. Wat een joekels van ‘motoren’ zijn dat met veel toeters, lampen en bellen, bestuurd door zestigplussers, die apetrots zijn op hun gevaarte.

Daarna was het genieten van een wijntje,een biertje of een glas perensap in de zon en in stoelen. Dat laatste is natuurlijk pure luxe, maar wel aangenaam. In de schuur stond het buffet van Ariola te geuren. Maar iedereen weet: eerst een drankje en een stukje quiche, daarna openen Janny en Mariette het bal, en dan pas mag de rest aanvallen. Het viel sommigen niet mee de verleiding te weerstaan, maar Annemiek en Thea waren streng: afblijven! Hoewel ze daar zelf ook moeite mee hadden. Het was weer ouderwets gezellig en lekker.

Daarna gingen we gewapend met zaklantaarns op vleermuizenjacht. Een geweldige ervaring. De vleermuizenman ontzenuwde alle mythes rond vleermuizen: ze vallen je niet aan, er is maar een enkeling met hondsdolheid, ze drinken je bloed niet, ze zijn vrij klein en vooral ook nuttig. Een nest in je huis is niet om je zorgen over te maken: het is tijdelijk en je hebt geen geluids- of poepoverlast. Hij had een apparaat waarmee je vleermuizengeluid kan opvangen en een supersterke lamp waarmee je ze dan kan spotten. Die zaklantaarntjes van ons stelden dus niks voor.

We zagen 3 van de in Muntendam voorkomende soorten: de watervleermuis, de ruigpoot en de laatvlieger. Alle drie geven ze  een ander geluid en je kunt al vrij snel de verschillen horen. De laatvlieger maakt een hard geluid dat klinkt als jazzmuziek of de samba, volgens ons. Ook vliegen ze op verschillende hoogtes en moet je er bedreven in zijn om je lamp op de juiste plek te richten. Vooral de laatvlieger is lastig te ontdekken. Maar we zagen ze allemaal: geweldig mooi gezicht: witte buikjes met twee razendsnel draaiende propellertjes laag over het water of hoog in de lucht. De vleermuizenman ging helemaal uit zijn dak toen hij ook nog het baltsgeluid van de ruigpoot hoorde. Thea en Joke zagen hem ook nog, zeiden ze. Het was een prachtige avond: warm, zonder wind en een mooie sterrenhemel.

Mariette