Iet en Ben hebben heel wat liefdesvoetstappen liggen rond Bakkeveen. Ze waren zo lief om die stappen met ons te delen. Samen met Jo zijn ze op pad gegaan om de wandelingen aan elkaar te verbinden en te maken tot één grote liefdesrondwandeling van 25 kilometer. Toen we van start gingen was Iet alleen en zonder Ben. Nu is dat niet zo bijzonder want Ben loopt niet zo vaak met ons mee. Maar ja, met je geliefde de wandeling nog eens maken, ook al is het dan in gezelschap van een tiental Boetenbaintjes, die kans laat je toch niet liggen? Maar gelukkig zat hij halverwege de wandeling op de koffiestopplaats te wachten. Door zijn rugproblemen was de hele wandeling te ver, maar 15 kilometer moest kunnen. Dat is pas ware liefde!

En het was een prachtige wandeling. Als je al niet verliefd bent, dan wordt je het wel in zo’n omgeving. De meest mooie heidevelden en vennen met paarden en schapen. Afgewisseld met stukken bos, slootkanten en weilanden. En dat alles onder ideale omstandigheden: geen zuchtje wind na de storm van de dagen ervoor, geen druppel regen, zoals in België en Limburg, en met zelfs aan het eind een zonnetje, dat met zijn lage en zachte licht de natuur nog mooier maakte: om verliefd op te worden. Helaas kwamen we niet langs de freulevijver, hoewel het programma daar wel van repte. Die vijver is toch wel het meest romantische plekje in het bos van de Slotplaats. We hebben er al eens gezeten met de nachtwandeling van rooie Thea. De volle maan liet zich zo nu en dan even zien en we dronken een slokje wijn en aten lekkere hapjes. Maar goed een mens kan niet alles hebben.

Jo had, zoals bij hem past, alles tot in de puntjes geregeld: de routebeschrijving naar Bakkeveen vermeldde dat de afstand 31,4 kilometer was, dat we er 28 minuten over zouden doen, en dat de kosten € 3,50 bedroegen. Aan de start meldde Jo dat we na 9,5 kilometer de koffiestop hadden en dat we daar om 12.16 uur zouden aankomen. Dat werd 12.14 uur, dus extra lange pauze. De eigenaar van het koffiehuis was zo dankbaar voor de klandizie dat Jo zijn dubbele espresso niet hoefde te betalen. Aardige mensen die Friezen. Ook de eigengemaakte appeltaart was prima, en je snapt niet dat de baas speciaal voor wielrenners andere appeltaart in huis had, omdat ze geen eigengemaakte lusten. Zakt zeker teveel in de benen. Wij hadden daar geen last van.

Het gesprek van de dag was deze keer: de gamasches. Hetty had een paar 'goedkope' aangeschaft, omdat ze de vorige keer ondanks de regenbroek natte onderbenen had. Gamasches leken haar een uitkomst en ze wilde ze de tweede helft van de wandeling proberen. Daar werd door diverse experts aan getwijfeld: alleen handig in nat hoog gras, alleen noodzakelijk bij sneeuw, je krijgt er erg warme benen van, wat is nou een beetje natte broek, als je ’s avonds droge kleren aan kan trekken, maar als je ze toch wil hebben dan koop je in ieder geval 'duurdere' die je met een flapje aan de veters van je schoen vastmaakt, anders helpt het niks, stroomt het water nog bij je schoenen in. Hetty stopte ze weer het zakje en gaat ze terugbrengen. Irma haalde een spiksplinternieuw, knalrood paar uit de rugzak. Die zagen er beter uit: geen flapje, maar wel een haakje om in je veters te haken, en een riempje onder de schoenzool door. Anthonie heeft echter de beste: mooi stevig met een flapje en tot aan de knieën. Ze is een fervent aanhanger en gebruiker van gamasches, hoeft ze haar wandelbroek niet elke keer te wassen. De tweede topper was Douwe Draaisma: een man om verliefd op te worden, aaibaar en knuffelbaar, en dan ook nog zulke mooie boeken schrijven.

En natuurlijk de avonturen van Jan, die 4 weken in Australië was geweest, en ons allemaal jaloers maakte. Minder leuk is dat Marja haar baan kwijt raakt. Door de bezuinigingen moet tweederde van het personeel eruit, en helaas is ze ook de klos. En dat is eerder dan ze van plan was. Wij hopen vooral dat ze er de meest gunstige regeling uit weet te slepen. Ook gaat ze dan misschien verhuizen naar Zwolle, dichter bij de kinderen (en kleinkinderen natuurlijk) en vrienden en familie. En nog dicht genoeg bij om mee te blijven wandelen. Vanuit Zwolle ben je zo in Zuid- of Midden-Drenthe. En is het verder, dan komt ze logeren.

Jo had het mooiste stuk voor het laatste bewaard: de heideduinen tegenover de Drie Provinciën in het mooie late licht, we werden er stil van. In het restaurant stond de door Jo gereserveerde tafel voor ons klaar en genoten we nog na van de wandeling met een biertje en een wijntje en een enkele bitterbal.

Jo, Iet en Ben: bedankt!

Liefs van Mariette