Op tweede kerstdag vertrokken we in dichte mist uit Muntendam om in Eelde een kerstwandeling in de sneeuw te maken. We dachten dat er niet meer dan vijf belangstellenden zouden zijn. Maar tot onze verbazing werden het er 12. Ze kwamen met alle mogelijke vervoersmiddelen opdagen: 2 op de fiets (Frieda en Margreet), 1 per taxi van broerlief (Jacqueline), 1 te voet (Jan), 6 per auto (Wim/Janny, Henk/Josephine, Peter/Mariette) en 2 met de bus (Martha en Margot).

Margot had geluk dat Martha ook met de bus ging, want ze had geen flauw waar ze uit moest stappen. Ze had alleen gekeken hoe laat ze moest vertrekken en had een vaag idee dat ze op een plek met twee a’s moest zijn.  Tot overmaat van ramp was de halte De Braak ook nog opgeheven, wat het er niet gemakkelijker op maakte. Wij zagen de bus voorbij rijden en dachten toch zeker te weten dat Annemiek, en misschien nog meer Boetenbaintjes, erin zat. Dus Jan sprintte naar de volgende halte en onderwijl kwamen Martha en Margot aanlopen: ze waren een halte eerder uitgestapt en Annemiek zat echt niet in de bus. Enfin, om kwart voor elf konden we op pad.

Het was nog steeds mistig en de wereld zag er met al die sneeuw onherkenbaar uit: grijs, wit en klein. Vervreemdend, je had geen flauw idee waar je was. De GPS was Jan was natuurlijk een goede gids, en soms zag je een bordje: Schelfhorst, Eeldermade, Eelde/Paterswolde, Vosbergen, Friese Veen. Zo wist je dat we twee lussen rond Eelde liepen. De sneeuw, met soms daaronder een verraderlijk stukje ijs, maakten het lopen lastig en inspannend: glibberen en glijden en alle spieren aan trekken, twee kleine valpartijtjes, geen gebroken ledematen. Geen Jo, die ons kon vertellen hoever we waren of wat de gemiddelde snelheid was. Hij was lekker in de zon (hoopten we voor hem) aan het wandelen op Gomera. Maar wij genoten van een prachtige winterse wandeling met een lekkere temperatuur: er was geen zuchtje wind en het was rond het vriespunt. Iedereen had een berijpte kuif en rode wangen.

De eerste lus eindigde rond half één in de Buitenplaats. We lieten het museum voor wat het was en stortten ons vol overgave op de heerlijke koffie en de fantastische zelfgemaakte taarten. Toen we weer op pad gingen scheen zowaar de zon en kon de dag niet meer stuk. Via de Vosbergen naar het Friese Veen in een sprookjeslandschap. We waren niet de enige wandelaars. Hele gezinnen, die de kerstmaaltijd aan het verteren waren. Bij het Friese Veen gingen we het ijs op. Moet een raar gezicht geweest zijn: twaalf figuurtjes met rugzakken en wandelschoenen die tegen de schaatsstroom in liepen. Maar het liep gemakkelijker dan op de scheve en gladde paadjes. Bovendien begon het ook nog te sneeuwen. En niet zomaar een vlokje, maar een flinke bui. Gelukkig was het huis van Jan dichtbij. We ontdeden ons van natte jassen, tassen en schoenen in de bijkeuken en genoten in de kamer bij de warme kachel van rode wijn, bier of prosecco, en chips en pinda's.

De hoofdweg in Eelde was spiegelglad en Wim ging bijna onderuit, maar zijn stok hield hem overeind. Met een slakkengangetje reden we naar huis. Daar genoten we van onze tweede kerstmaaltijd: kippenpootjes, frieten en peertjes.

Mariette