Waar we in de regel patent lijken te hebben op nét die ene dag mooi weer in een reeks van mindere dagen lijkt het erop dat het tij aan het keren is. Nu is het tenminste al een paar keer nét die ene dag eigenlijk veel te warm of veel te nat. Zo ook deze dag met Janny en Yolanda als veurlopers. 17 BBtjes zagen het wel zitten om vanuit Borger over landweggetjes en zandpaden naar de bossen van Odoorn en Exloo en over het Buinerveld te lopen. Maar ongelukkigerwijs waren we de bus nog niet uit of het begon te regenen, zodat we ons genoodzaakt zagen om ons snel, snel, in de regenkleding te hijsen en we min of meer in cognito onder al dat plastic aan de wandeling moesten beginnen.

Dat niet iedereen dezelfde informatie had over deze nattigheid bleek al snel uit de uitdossing. Zo had Els alleen een regenbroek bij zich die ook nog eens niet over haar schoenen paste, Jan had weliswaar zijn poncho aan, maar had toch vooral een zonnige dag in gedachten en had zijn zonnebril en zonnebrandmiddel bij zich. Verder had er een aantal, waaronder ik, zich weer eens laten misleiden door de een of andere buienapp (wat is dat toch met die weerapps) en meende zeker te weten dat het een klein buitje van hoogstens een uurtje zou betreffen. Ik had zodoende een veel te kleine poncho bij me en was binnen een uur zeiknat. Lang verhaal kort: het bleef de hele ochtend gestaag door regenen. Mijn uitzicht werd derhalve beperkt tot de binnenkant van mijn capuchon, bovendien had ik trek in een broodje maar liet me weerhouden door Annemiek die zei dat haar brood inmiddels ook kletsnat was. Mijn motivatie drupte samen met de regen onvermijdelijk in mijn schoenen en op een gegeven moment sjokte ik helemaal achteraan met “Ik wil naar huis” gedachten.

Maar daar was reddende engel Gerard die van mening was dat ik de moed niet moest verliezen, en of ik wel zag hoe mooi fris de hei er bij lag en hoe fijn het was dat het niet harder ging regenen maar dat het zo stabiel uit de lucht kwam vallen. Toen hij ook nog met een horrorverhaal uit zijn diensttijd kwam kon ik de humor van al die voor mij uitlopende verzopen katten wel inzien en als kers op de taart doemde ineens Poolshoogte tussen de druipende bossen voor ons op. En dat bleek het keerpunt! Na onszelf en elkaar uitgebreid beklaagd en uitgelachen te hebben kwam de vriendelijk dame van het café met een stapel theedoeken waar we ons mee konden afdrogen, schoenen werden buiten ondersteboven gehouden om het water er uit te laten lopen, de weerapps brachten goed nieuws en nadat Margreet D., die werkelijk geen droge draad meer aan haar lijf had nog even uitriep dat ze heel erg teleurgesteld was in haar regenjas, gingen we weer op pad.

En ja, het werd zowaar droog en na een poosje scheen zelfs de zon weer. Wat een weelde! Nu zagen we pas goed hoe mooi de heidevelden er bij lagen, we namen er zelfs nog even een kleine pauze. Op vogelgebied was er weinig aktiviteit, afgezien van een vertederend vinkje dat bij nader inzien minder vertederend was maar het op de boterham van Mariette bleek te hebben voorzien. Wel waren er veel paddenstoelen door al die regen, Willemien had het er maar druk mee.

Het merendeel liet de nazit aan zich voorbij gaan, zodat we met een klein clubje van 8 op het zonnige terras neerstreken en de voorlopers hartelijk konden bedanken voor deze gedenkwaardige dag. Aan hen had het niet gelegen: ze hadden ons voortreffelijk door deze dag geloodst!

Marja