Om 3 minuten voor half tien stonden er 7 Boetenbaintjes en 1 auto bij het station in Groningen. Veurloper Jo had 2 van zijn dames al gevraagd of ze hun auto wilden halen. "Tuurlijk, Jo, voor jou doen we alles", riepen ze in koor. Ook had hij natuurlijk 2 alternatieve routes achter de hand, maar dan had hij wel een probleem, want Peter en ik gingen rechtstreeks naar Ommen. Maar net voor half 10 kwam Jan D. eraan in zijn nieuwe auto en was het probleem opgelost.

Op de parkeerplaats bij het station in Ommen was het een drukte van belang. Mensen die hun wandelschoenen aantrokken, hun lange broek voor een korte wisselden, hun rugzakken om hingen of hun fiets van het bagagerek haalden. Ommen is een prachtige omgeving voor sportieve activiteiten.

Wij wandelden met zijn tienen eerst een heel eind langs de (Beneden) Regge. Een prachtig landschap waar weinig aan verknoeid is. Geen rivier die eerst kronkelde, toen recht gemaakt is, en toen weer terug moest naar kronkelen. Nee, eentje die er al eeuwen zo gestroomd heeft, waar uitsluitend kano’s varen, waar je over een dijkje loopt en je je door hele smalle doorgangentjes moet wringen, waar geen schapen lopen, maar wel paarden, die allemaal vier witte sokjes hadden en zelfs Jo geen blik waardig keurden. Integendeel, ze gingen met de kont naar ons toe staan en dachten "Doorlopen jullie, dit is eigenlijk ons plekje".

Bij de sluis en de vistrap was het lunchpauze. Het weer was trouwens, zoals de hele zomer al, de hele dag  geweldig mooi: zonnig, beetje broeierig, beetje zweterig, veel water drinken, maar niet zo heet als de vorige keer in Friesland. Voorbij de sluis stond een prachtig kunstwerk: een stoel in de vorm van een zittend mens, gemaakt van draadstaal en beton. Na de pauze begon het echte werk: het beklimmen van de Lemelerberg, de Archemerberg en als toetje de Besthemerberg,. Allemaal met prachtige uitzichten, over bloeiende heidevelden en groene akkers. De Archemerberg had het mooiste vergezicht, dat ook nog eens begeleid werd door een ongelooflijk lawaai: het jaarlijkse uitje van gehandicapten in een lange rij trucks, die beneden in de diepte langsreed. Op de Besthemerberg stond een geweldig hoge uitkijkpost: Jan en Peter waren de enige twee die nog voldoende energie over hadden om naar boven te klimmen en van bovenaf foto’s maakten.

Was er koffie onderweg? Jazeker, al na drie kwartier, dus te vroeg voor appelgebak. Op de Lemelerberg was er ook een prachtig terras, dat als een magneet op sommige Boetenbaintjes werkte. Maar Jo was onverbiddelijk: deze slaan we over. Hij had gelijk, want het terras werd bewaakt door een geweldige stenen Nederlandse leeuw, die door bijna iedereen afgekeurd werd als een veel te groot symbool van vaderlandsliefde. Iets verderop alweer zo’n mooi beeld: een bronzen, slanke vrouw met hoorntjes die lag te slapen in de hei. Ze lag symbool te zijn voor de hindes in het gebied.

We zijn ook nog met instemming van ieder individu gefilmd! Op verzoek van de cameraman liepen we volstrekt natuurlijk door het bos en zijn binnenkort te zien in een promotiefilmpje van een camping in de buurt van Ommen.

O, en Jo heeft een nieuwe GPS. De oude reageerde niet snel genoeg. Deze reageerde zo snel, dat Jo hem soms niet bij kon houden en we terug moesten. Toen Jan D. vertelde dat het ook mogelijk is om een GPS het aantal calorieën per wandeling te laten opmeten, kregen de dames ook belangstelling voor het apparaat. De volgende keer moeten de gegevens van een doorsnee-vrouwelijke-wandelaar ingevoerd worden en dan weten we precies hoeveel appeltaart, ijs of bier er op zo’n dag genuttigd kan worden. Vandaag hadden we daar nog geen last en konden we nog gewoon eten en drinken wat we wilden.

Mariette