Wauw, mannetje bruin en witgatjes
Het Pinksterweekend ging naar Merzen. Een deel was daar in 2019 ook geweest en maakte ons lekker met bier dat in een treintje geserveerd werd, maar dat was pas zondag. We waren met 15, waaronder 4 nieuwelingen, HP, Sjaak, Astrid en Nicole. Altijd fijn een paar plaagobjecten! 2 dames, Thea en Erna, waren geblesseerd en hadden een e-bike gehuurd en 2 dames, Ellie en Willemien, kwamen pas op zondag.

Om kwart over 11 op pad en na een half uurtje was het al raak. Wauw, riep Tea, ze spotte de eerste rode wouw. Ik zag er 3, maar die andere 2 waren gewone buizerds. Een kwartier later was het weer wauw, maar nu bleek het een kiekendief en wel een mannetje bruin volgens Tea en Margreet. Hij was goed in beeld en zigzagde laag over de akker. Twee reeën sprongen met hun witte gatjes door het veld. Ook was er in de bosrand een wit gatje te zien, dat niet bewoog. Dat bleek het witte gatje van een plassende dame te zijn. Bijzondere waarneming.

Het was een mooie dag door de bossen en de velden, beetje glooiend, prachtige vergezichten over de korenvelden met een enkele blauwe korenbloem. Het was ook prima weer, zonnetje, windje, wat wil een mens nog meer. Nou, Kuchen natuurlijk. En die kwamen bijna aan het eind in Hanni’s Waldcafé. Het waren gigantische stukken voor een belachelijk lage prijs op een mooi plek met een aardige Hanni.

Nog een half uurtje naar de camping, waar we een heel veld in beslag namen en een Duits gezin met 3 kinderen helemaal insloten. Ze vonden het gezellig en dachten dat hun kinderen in de ochtend meer lawaai maakten dan wij. De door Peter en mij gemaakte campingmaaltijd werd zeer gewaardeerd en ging schoon op. En alles nog steeds voor een koopje. 6 euro pp voor het slapen en 5 euro pp voor het eten. Drank was er ook genoeg. De nieuwelingen deden de afwas. We lieten de bingo aan ons voorbij gaan, maakten nog een avondommetje en gingen slapen, tot we om half 8 gestoord werden, niet door de buurkinderen, maar door een wekker die maar niet stopte. Bleek van Nicole te zijn, die zelf onder de douche stond. Thea zette hem uit. Dit verhaal wordt haar natuurlijk haar hele BB-leven nagedragen.

Tentjes, gadgets en 2 reebruine ogen
Nicole en Astrid hadden opgooitentjes bij de Lidl gescoord. En inderdaad in 1 worp stonden ze. Laura had een mooi nieuw tentje van een heel andere prijsklasse, die ze zonder Willemien moest opzetten. Het eerste wat Willemien zei toen ze zondagochtend aankwam, was: hij staat niet goed, je hebt een essentiële opzetfout gemaak. Poeh, dan heb je wel 3 maanden Canada nodig om het goed te maken. Verder waren er allerlei gadgets, zoals dopjes onder de poten van je stoel, super kleine lampjes met veel licht, superdik luchtbed van het Kruidvat, opvouwbare bekers en emmers, zelfs Jan had een koffie-apparaatje. Nicole noteerde ze allemaal, dus die komt de volgende keer nog beter beslagen ten ijs.

Toen de dames uit Groningen gearriveerd waren gingen we op pad voor weer een prachtige wandeling. Een ree stond ons minutenlang aan te kijken, de kikkers kwaakten hard en massaal ‘een orchiekest’, volgens Willemien. Er was koffie ohne Kuchen (daarvoor waren we te vroeg), het ging aardig op en neer, er was een onweersbui en na 23 kilometer waren we wel toe een aan lekkere maaltijd. Het treintje was natuurlijk leuk, stagneerde regelmatig, maar na een drukkie van Astrid ging ie weer, soms verloor ie zijn briefje, maar alles kwam goed. Het eten en drinken was ook prima, maar wel de duurste uitgave van de het weekend. We sliepen er goed op en Nicole waagde het niet haar wekker te zetten.

Marja jarig en op huus an
We zongen voor de 75ste verjaardag van Marja, die een verrassingsdag met de familie te wachten stond. De aardige buurman maakte de video en een groepsfoto en wij begonnen om half 10 aan de laatste ronde van 16 kilometer over open en redelijk vlak land. We zagen twee erebogen met bloemen met de namen Mathilda en Anton, met minstens een kilometer ertussen. Ik dacht dat ze gingen trouwen, maar nee, het was ein Schutzfest en Anton was de Kinderköning. Wie Mathilde was , weet ik niet, misschien de Kinderköningin. We liepen over een zeer gevaarlijk pad met mogelijk vallende rotsblokken, slangen en teken. Maar er gebeurden geen ongelukken. Om 2 uur was de nazit bij onze uiterst vriendelijke campingbaas, die voor een glas jus 1,10 euro vroeg. We bedankten elkaar en namen roerend afscheid van Laura en Willemien. In Stadskanaal kwamen we in een enorme hoosbui terecht, maar in Muntendam scheen de zon.

Het was alweer een geweldig mooi, gezellig en goedkoop weekend. We houden het erin.

Mariette