De Boetenbaintjes
Voor vandaag stond de laatste activiteit van ons 30 jarige lustrum op het programma: uit eten in de Peizer Hopbel. Maar uiteraard moesten we wel eerst in de beentjes en zoals te verwachten, was er veel animo voor deze tocht. Lekker dicht bij huis, een tocht van zo’n 22 km, en prima wandelweer.
Aan het begin een beetje diezig (ha, daar is mijn favoriete woordje weer) maar verder rustig, windstil herfstweer. Op de fiets, met de bus of met eigen auto: 19 BBtjes verschenen aan de start, waardoor het gelijk al een gekwek van jewelste was. Janny, veurloper van dienst, overzag de meute stoïcijns en riep: “Zullen we gaan?” En daar ging ze, vastberaden voorop en met gezwinde pas.
Na een uurtje kondigde ze een “plas- en broodje” stop aan. Eigenlijk was daar nog weinig behoefte aan, maar het bleek hier om een vertragingsmanoeuvre te gaan vanwege de openingstijden van Mensinge. Gedwee als we zijn zakten we dus maar op een bankje, doken de bosjes in of aten c.q. dronken wat om vervolgens, een half uurtje later in Roden te arriveren, waar een gedienstige serveerster een aparte ruimte voor ons had gereserveerd. Het arme kind stond er alleen voor met als gevolg dat onze bestellingen even op zich lieten wachten en ze de koekjes bij de koffie vergat. Maar na tactische bemiddeling van Manon kwam dat helemaal goed. Na gedane koffie trokken we verder de Roder bossen in, met nog steeds herfstige kleuren, maar al wel zonder de weelderige paddenstoelenpracht van de afgelopen weken. We liepen over dijkjes, landweggetjes en dwars door Altena. Dat was voor mij een noviteit, we schampen het af en toe maar ik kan me niet herinneren dat we er ooit echt doorheen zijn gelopen. Onderweg waren we getuige van drie koddige schapen die vrolijk mee renden met twee nieuwsgierige paarden.
Verder naderden we zonder kleerscheuren of noemenswaardige gebeurtenissen het eindpunt. Ik zeg naderden, want het laatste stukje viel mij zwaar, nog herstellende van mijn beenblessure. Thea en ik liepen dan ook vaak gezellig achteraan op het eind en het was een geruststellende gedachte dat er op ons gelet werd. HP hield nauwlettend in de gaten of het allemaal wel goed ging daar in de achterhoede. In Peize ontstond er een scheiding van wandelaars: een aantal ging naar huis, de rest dook het restaurant in: De Peizer Hopbel. Dat lang niet iedereen dit gezellige café kent bleek uit de vele varianten van de naam die ik gedurende de dag voorbij hoorde komen. Vooral de Peizer Bel bleek een populaire variant. Ik was zelf niet van de partij, maar achteraf hoorde ik dat het er lekker en gezellig was. Geen seconde aan getwijfeld!
Marja