Mooi Zeegse

Met 13 waren we daar op de Brink in Zeegse. Vol verwachting naar een mooie wandeling van Margreet D. Zonder bijzonderheden gingen we op pad, tot na 10 minuten Reinder belde. Hij stond aanvankelijk in Schipborg, maar was nu op de goede plek. Margreet ging hem tegemoet. Ik was om twee redenen blij dat hij verlaat was: goed begin van de column en dan waren we met 14 (2 keer 7).

Er waren nog wat versperringen op het pad, omdat ze de natuur zonodig moeten veranderen. De weilanden tussen Zeegse en Schipborg gingen op de schep, of liever gezegd op de bulldozer. Er was een soort uitzichtspunt gemaakt met een infobord. Ik geloof dat het plas-dras ging worden met adders ook. In de buurt van Oudemolen stond nog een verbodsbord, maar wij waren burgerlijk ongehoorzaam en negeerden het.

Van Oudemolen over de vlonder met een grote boog naar Gasteren. Daar was het een beetje plas-dras, maar ook heel mooi. We zagen gewone zwart-witte koeien in het gras en even later Lakenvelders. We slingerden over een paadje met hoge varens langs de Drentse Aa en vervolgens langs een onbekend stuk met Schotse Hooglanders naar de Gasterse duinen, waar we verrast werden door een prachtige heikikker.  Thea wist te vertellen dat ze in de paartijd knalblauw werden. Van opwinding? Het is en blijft er schitterend, ook het stuk naar Anloo. Het weer was ook prima. Peter Kuipers Munneke vindt het geen interessant weer, want er gebeurt niks. Geen wolken, geen beweging, geen ontwikkeling. Wel goed wandelweer, zei hij erbij. En zo is het. Grijs, maar toch met beginnende herfstkleuren en heel veel paddenstoelen.

In Anloo was de Herberg dicht, hij werd verbouwd. De charmante Italiaanse uitbater van de pizzeria aan de overkant had een heel verhaal, maar geen koffie. En geen water, wat bijna nog erger was. Gelukkig bood het kerkhof uitkomst. Daar was water en een muur. Een bijzondere lunchplek. De dames zaten druk te kakelen op het muurtje. Ik zat iets verderop in de berm met de mannen. Lekker rustig.

Ook het laatste stuk door de Strubben-Kniphorstbosch was, zoals altijd, prachtig. Op het Hoogholtje maakte Nienke een soort groepsfoto. Nog een stukje door de Zeegse duinen over een smal paadje langs een ven dat overging in een soort moerasbos met lage wilgen. Op de waarschijnlijk iets drogere stukken stonden berkjes. Een bijzonder gezicht. Net of je van heel hoog op een dicht bos neerkeek.

Na 22,9 kilometer (100 meter te weinig!) was de nazit in het Witte Huis, waar we niet apart mochten afrekenen, hetgeen het nodige krakeel opleverde. Peter maakte er een einde aan door te zeggen dat hij betaalde en het op zijn eigen manier oploste en of we het ergens anders over konden hebben. Dus prezen we Margreet uitbundig. Evenals haar wandeling over het Dwingelderveld mag deze ook in de top 10. En trouwens de wandeling van Rudolf/Janny in Grolloo ook. We waren moe en voldaan en tevreden.

Mariette