Malse regen in Glimmen

De dag begon goed. De oudpapiercontainer werd geleegd. Helaas verdween niet alleen het oud papier, maar de hele container in de ophaalwagen en die was er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen. Een vriendelijke meneer kwam melden dat de boel vast zat en hij zou zorgen voor een nieuwe.

Met een gerust hart op pad voor de zaterdagse BB-wandeling. Een miezerregentje begeleidde ons de hele weg naar Glimmen en ook de rest van de dag in meer of mindere of geen mate. Net niet genoeg voor mij op me in regenkleding te hullen. Nicole trok uit voorzorg toch haar knaloranje regenjas aan. Opvallend genoeg zou je zeggen. Toch had een aantal medewandelaars pas na een half uur door dat ook Nicole mee was. We waren met 15 en Rudolf had de leiding. We liepen langs een kwekerij, het Huis te Glimmen en het voedselbos. Een paard kreeg het op haar heupen, of had lentekriebels in haar hoofd, want koud was het niet. In ieder geval zette ze de galop erin en racete al briesend langs het hek. De pony wilde wel delen in de vreugde en zette de pas er ook in, maar met haar korte beentjes bleef ze ruim achter. Vrolijk wordt je daar van.

We liepen hoog over het spoor en door Menno’s tuin. Het was een mooi smal paadje, maar de tuin was ver te zoeken. Maar ja, het is pas februari, dus er kan nog van alles gaan groeien en bloeien. Een grote vlucht kleine bruine vogeltjes steeg op uit de akkers. Geen mussen, geen putters, geen veldleeuweriken. Het bleef onduidelijk en niemand had een verrekijker. En zo zaten we na 8 kilometer in de uitspanning in Appelbergen aan een gereserveerde tafel. Iedereen liet de appeltaart links liggen (behalve Peter) en ging voor de Bossche bol. Een zeer zoet en moeilijk te hanteren ronde chocoladebol, net zo lastig te consumeren als een Tom Poes. Frieda ging huiswaarts en met 14 gingen we verder naar het Noordlaarderbos. Peter liep al een tijdje met kromme en pijnlijke tenen. Tijd voor een grotere maat schoenen. Maar helaas ook tijd om af te haken. Toen we auto bereikt hadden en naar huis reden, hadden we de indruk dat het harder ging regenen. Waarschijnlijk om ons zelf te troosten.

De rest ging natuurlijk verder en Marja beloofde de tweede helft te beschrijven, tenminste als er spannende ontwikkelingen te melden waren.

Mariette

Maar die waren er niet. Het lenteregentje viel ontzettend mee, ik vond het  eigenlijk wel heel lekker, mede door de aangename temperaturen. We liepen over kronkelende paadjes nog een mooie wandeling door het Noordlaarderbos, dat er door het frisgroene mos prachtig bij lag. Na ruim 20 km arriveerden we bij de Kastanjehoeve, tot onze vreugde net weer open na een overname. De koffie en theedrinkers kregen er een zout koekje bij. Niet tot ieders tevredenheid, maar bij navraag bleek dat de zoete koekjes op waren. Tja…

Rudolf werd uitvoerig bedankt voor de fijne dag, en zoals we inmiddels van hem gewend zijn werden ook wij bedankt omdat we zo braaf achter hem aan hadden gewandeld.

Marja