Woorden die goed passen bij het Roegwold, een verrassend mooi natuurgebied, dat zich uitstrekt van Kolham tot Appingedam. Wij slingerden door het zuidelijk deel tussen Kolham en Woudbloem.

De start was rommelig en hilarisch. Ruim op tijd stonden 8 BB-tjes op de parkeerplaats in het zonnetje en met zicht op een ooievaarsechtpaar te wachten op het busvolk. Rond de verwachte aankomsttijd zag ik op de Hoofdweg een bus langsrijden die niet stopte. Merkwaardig.

5 minuten later belt Frieda ‘we zijn een halte te ver uitgestapt en komen er zo aan en is Manon er al?’ Nee Manon was er nog niet, altijd op het nippertje, maar nu eigenlijk ruim over het nippertje. Ze had dus mazzel dat het busvolk vertraging had. Tegelijkertijd kwamen ze aan op de parkeerplaats. Sinds lange tijd was ook Annemiek weer van de partij. Heel fijn. En toen waren we met 16.

Volgens Frieda was de display van de bus in de war of in de vertraging of in de toeze. Hij kreeg in ieder geval de schuld van te laat uitstappen. Het was ondertussen al tegen elven, dus snel op pad. Na 10 minuten een telefoontje van HP. Hij stond met Karin bij de goede bushalte, maar had geen bus en dus ook geen BB-tjes gezien. Rudolf ging languit in het gras in de zon liggen wachten. Afijn, met 18 eindelijk echt op pad. Het was al bijna middag en we hadden nog nauwelijks een kilometer gelopen. Nog 23 te gaan.

We werden begroet door een kudde koeien, die het voorjaar in de kop had. Ze keken ons nieuwsgierig aan en toen we dichterbij kwamen, draaiden ze zich en masse om en gingen er als een speer vandoor en lieten lekkere kleine flatsen vloeibare poep voor ons achter. Het spel van wachten, teruglopen en er weer vandoor gaan herhaalde zich meerdere malen. Een groep overvliegende zwanen vergrootte de feestvreugde. En de zon natuurlijk. De jassen konden uit en we hadden spijt dat de korte broek thuis gebleven was. Het was het ideale weer voor zo’n weids, uitgestrekt en vlak landschap. Bijna te warm, maar niet klagen, morgen is het weer koud.

We liepen over brede, robbelige graspaden langs sloten en plassen met rietkragen en genoten van de veldleeuweriken hoog in de lucht. HP kon zich weer helemaal uitleven in zijn rol als hekkenopener en -sluiter om zo aan zijn extra kilometers te komen.

Op gezette tijden hadden we een pauze op een bankje in de zon en kwam het busverhaal ter sprake. Vanwege de trage start van de Trage tocht besloot de leiding de laatste lus van 5 kilometer te laten zitten. Niemand vond het erg, want de robbelige paden en de warmte hadden ons voldoende vermoeid.

Via een heel modderig en glibberig pad bereikten we de finish. De helft ging linea recta naar de bushalte of naar huis en de andere helft had de nazit bij Ecomotion. Een mooie plek met een aardige bedienende dame. De eerste regendruppels vielen. We bedankten Frieda en Annemiek voor deze wandeling met een gedenkwaardig begin en een goed getimed einde.

Mariette